"Książki i ludzie" - "Biedni mają duże telewizory, bogaci - duże biblioteki."(Jim Rohn)

"Książki i ludzie"
rozmowy Barbary N.Łopieńskiej
stron:258
wydawnictwo: Twój Styl

Zachęcona recenzją Lirael wypożyczyłam tę książkę z biblioteki... Odebrałam i zaczęłam czytać w drodze powrotnej do domu, gdy wysiadałam z autobusu byłam już w połowie!
Ta wyjątkowa książka to zbiór wywiadów o domowych bibliotekach intelektualistów. Nie wiem czego się spodziewałam, ale na pewno nie takiej "żywej" książki. Już pierwsza rozmowa z profesor Marią Janion (historyk literatury i kultury polskiej) wprawiła mnie w cudowny nastrój. Czytając miałam wrażenie jakbym siedziała obok tych dwóch Pań i przysłuchiwała się ich słowom, co chwilę zresztą uśmiechając się pod nosem...

- Czy jest jakiś ład w Pani bibliotece?
- Nie. Coś się stało i ja nie jestem już taka młoda. A ponieważ ten zbiór wyrasta ze mnie organicznie, więc też się starzeje.

- Jak Pani porusza się po swojej bibliotece?
- Wdrapuję się na półki, klękam,pełzam. Potworna praca fizyczna.

- A jak Pani Profesor radzi sobie z kurzem?
- A w ogóle sobie nie radzę. Miałam odkurzacz, ale oddałam. (!!!!!!) :)

W tym momencie już nie mogłam się powstrzymać. Wybuchnęłam śmiechem w autobusie. Nawet pewien miły Pan zapytał co mądrego czytam, że wprawia w taki nastrój :) Pani Profesor Maria Janion staję się moim autorytetem, wydawać by się mogło, że rozmowy z intelektualistami, ludźmi wybitnymi w swej dziedzinie będą również wybitne, sztywne, ale nic bardziej mylnego, opowiadają ze swobodą, z miłością do książek, z miłością do czytelnika. Wracając jeszcze na chwilę do Pani Marii - to w jej domu książki są wszędzie, dosłownie wszędzie - zaczynając od pokoju romantycznego włączając kuchnię i łazienkę! W końcu jak to mówią, tylko geniusz panuje nad chaosem :)

Każda rozmowa zapoczątkowana jest pięknym czarno-białym zdjęciem i krótką notką o danej osobie. Tym bardziej masz wrażenie, jakbyś wchodził razem z Nimi do ICH bibliotek, pokoi, mieszkań, gabinetów...

Profesor Janusz Tazbir (historyk, profesor w Instytucie Historii PAN):

- A czy ma Pan zwyczaj wąchania nowej książki?
- Och, tak,naturalnie. Jak powąchałem pierwsze książki radzieckie w 1945 roku, to przypomniały mi się książki, jakie były w Białymstoku, gdzie mieszkałem...

-A co leży u Pana przy łóżku?
- Nic, bo nie czytam w łóżku. Ale wielokrotnie wracam do pewnych książek. Często czytam "Klub Pickwicka", "Lalkę", ale bez zakończenie, bo nie lubię, kiedy moim bohaterom dzieje się coś złego.

Różni ludzie, różne ich podejście do książek. Jedni je wręcz ubóstwiają i traktują z uczuciem ,dla innych to po prostu rzeczy, służące do określonego celu. W jednym i drugim przypadku, rozmowy były bardzo interesujące.

"Znalazłam" drugi autorytet - Pan Andrzej Drawicz (krytyk, historyk literatury) :

- To Pan nie oddaje książek?
- Zazwyczaj oddaję. Ale czasami postępuję barbarzyńsko wobec książek, które stoją u kogoś z moją własną dedykacją. Strach powiedzieć.
- No, niech Pan powie.
- Kiedy odkrywam u kogoś, że moja książka z dedykacją stoi na najwyższej półce i najwyraźniej nikt do niej nie zagląda, cynicznie ją KRADNĘ. Bo normalnie - nie kradnę. Ale własne tak. Potem wydzieram dedykację i daję książkę komuś innemu. Nie jest to godny pochwały proceder, ale według przyjętych przez mnie kryteriów, że książka musi służyć ludziom, uważam, że mam do tego prawo. Bo jeśli książka stoi na półce...
-A gdzie ma stać??
-Ale ja widzę,że ona stoi bez ruchu, bez życia, że nikt do niej nie zajrzał!
-Ale normalnie Pan nie kradnie?
-Raz tylko, pewnemu wybitnemu, bardzo znanemu złodziejowi książek ukradłem z jego własnej biblioteki trzy bardzo cenne tomy. I nie oddam mu.

Pan Andrzej Osęka(krytyk sztuki i publicysta) wyobraźcie sobie, gdy książka tak Go zdenerwuje to ze złości pali ją w piecu!

Temat rozmów fascynujący, dziennikarka Barbara Łapińska wspaniała, rozmówcy wspaniali, trudno się dziwić, że jest to wspaniała książka, którą najchętniej też bym ukradła bibliotece, mało tego nie miałabym przy tym żadnych wyrzutów sumienia! Ale gdy pomyślę, że jeszcze tyle osób na pewno chce ją przeczytać - potulnie oddam ją tam skąd wzięłam.

Na zakończenie jeszcze tylko "Wyrzucaczka" Pani Zofia Chądzyńska ( pisarka,tłumaczka) :

-Powiedziała mi Pani przez telefon, że pozbyła się Pani książek i zostawiła sobie tylko te, które lubi.
-To prawda. Jestem raczej wyrzucaczką niż zbieraczką. Wyrzucam wszystko - listy, papiery, fotografie. Nie lubię utykać, nie umiem sobie radzić,kiedy mam naćkane.

Książka została wydana w 1998, wielu już z tych wspaniałych osób, łącznie z autorką nie ma wśród nas...Ale dzięki tym rozmowom i dzięki swoim osiągnięciom pozostaną w sercach wielu przez długi, długi czas...

Ogólna ocena: 6/6